Αν δεν μεριμνήσουμε, απέχουμε μολις μια γενιά απο την πτώση του Δημοκρατικού πολιτεύματος και την στέρηση βασικών ελευθεριών.
Επέλεξα το να ξεκινησω με μια φράση που διαβάζοντας την οι αντιδράσεις ειναι συνήθως δυο. Να μουδιασει το αιμα σου η να την πετάξεις και αυτην μαζι με ολες τις υπόλοιπες κινδυνολογικες κορόνες που κατά καιρούς εχουμε ακούσει απο διάφορους με μοναδικο τους σκοπο να προκαλεσουν.
Ομως οι φραση λεει κάτι τόσο αυτονόητο όσο και το οτι ο ήλιος ανατέλλει κάθε πρωί.Δεν υπάρχουν αιώνια κεκτημένα και κανένα δέντρο δεν μεγαλώνει με ένα μόνο πότισμα η με μια βροχή.
Παλι για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις ας αφήσουμε την Δημοκρατία απ' εξω και ας το φέρουμε σε πιο καθημερινά μέτρα. Ας πούμε, σε όλων των ειδών των σχέσεων ερωτικες η φιλικές όταν σου πει ο αλλος <<με έχεις δεδομένο>>, δεν φροντίζεις την σχέση μας και ούτε θα καταλάβεις για πότε θα κοιτάξεις δίπλα σου και θα λείπω..... Με οτιδήποτε αξίζει και έχει ενσωματωμένο τον κόπο, τον χρόνο, την θυσία, την φροντίδα, το νοιάξιμο.
Ένας λόγος που χάθηκε η γη κάτω απο τα πόδια μας με το ξέσπασμα της κρίσης ηταν η αδυναμία προοπτικής στην ματιά μας. Πατάμε τσιμέντο και ξεχνάμε πως απο κάτω υπάρχουν χώμα και νερό. Η φύση δεν είναι τσιμέντο, ειναι μια δική μας κατασκευή για να διευκολυνθεί η ζωή μας. Αν δεν το φροντίσεις και δεν το επισκευάζεις συχνά, πιο αυτονόητο είναι να σε καταπιεί η λάσπη παρα να ζήσεις πάνω στην σιγουριά του.
Δεν ξέρω αν είμαστε αν είμαστε γενιές που αξίζουμε κάτι καλύτερο. Δεν νομίζω όμως - για παράδειγμα - πως τα μεγάλα μυαλά της τέχνης, της πολιτικής και του στοχασμού δεν εχουν ενεστώτα παρα μόνο αόριστο. Αλλα ακόμα και έτσι να είναι η ευθύνη μας δεν είναι μικρότερη. Αν δεν καταφέρουμε να πολλαπασιάσουμε οτι μας κληροδοτήθηκε, τουλάχιστον να μην το διαιρέσουμε.
Ένας απο τους πλέον ύπουλος εχθρούς μας είναι η συνήθεια. Καταλαβαινω βέβαια πως την έχουμε ανάγκη, γιατί η κανονικότητα μας παρέχει μια αίσθηση ασφάλειάς που την χρειαζόμαστε όλοι, δεν γίνεται να ζεις όλη την ζωή σου με το πόδι στο συμπλέκτη, χρειάζεσαι και υο αυτόματο. Οταν όμως οι ρωγμές στην κανονικότατα σε παραλύουν -έστω πρόσκαιρα- και γίνεσαι ακυβέρνητω καράβι χωρίς πυξίδα, είσαι καταδικασμένος να δείς τον κόσμο σου να βουλιάζει.
Οτιδήποτε κατακτήθηκε με κόπο χρειάζεται πολλαπλάσο κόπο για να διατηρηθεί. Μας ξεβολεύει κάπως αυτό, δεν είμαστε μαθημένοι για τέτοια, είμαστε μεγαλωμένοι μέσα στην ασφάλεια που μας παρείχε η μεγαλύτερη- χρονικά - ειρηνική περίοδος που έχει ζήσει αυτη η χώρα και δεν χρειάζεται να νιώθουμε ένοχοι γι αυτό. Δεν φταίμε ακριβως που είμαστε μαλθακοί.. Ενα παιδί που παίζει σε μια παιδικη χαρά δεν γνωρίζει πως σε μια άλλη χωρα κάποια αλλα παιδια βομβαρδίζονται, απλα τώρα δεν είμαστε ακομα παιδια.
Ειναι ευθύνη μας να γνωρίζουμε πως η δικιά μας συνοικιακή παιδική χαρα επ' ουδενί δεν έχει γλιτώσει οριστικά απο τις βόμβες.
Επέλεξα το να ξεκινησω με μια φράση που διαβάζοντας την οι αντιδράσεις ειναι συνήθως δυο. Να μουδιασει το αιμα σου η να την πετάξεις και αυτην μαζι με ολες τις υπόλοιπες κινδυνολογικες κορόνες που κατά καιρούς εχουμε ακούσει απο διάφορους με μοναδικο τους σκοπο να προκαλεσουν.
Ομως οι φραση λεει κάτι τόσο αυτονόητο όσο και το οτι ο ήλιος ανατέλλει κάθε πρωί.Δεν υπάρχουν αιώνια κεκτημένα και κανένα δέντρο δεν μεγαλώνει με ένα μόνο πότισμα η με μια βροχή.
Παλι για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις ας αφήσουμε την Δημοκρατία απ' εξω και ας το φέρουμε σε πιο καθημερινά μέτρα. Ας πούμε, σε όλων των ειδών των σχέσεων ερωτικες η φιλικές όταν σου πει ο αλλος <<με έχεις δεδομένο>>, δεν φροντίζεις την σχέση μας και ούτε θα καταλάβεις για πότε θα κοιτάξεις δίπλα σου και θα λείπω..... Με οτιδήποτε αξίζει και έχει ενσωματωμένο τον κόπο, τον χρόνο, την θυσία, την φροντίδα, το νοιάξιμο.
Ένας λόγος που χάθηκε η γη κάτω απο τα πόδια μας με το ξέσπασμα της κρίσης ηταν η αδυναμία προοπτικής στην ματιά μας. Πατάμε τσιμέντο και ξεχνάμε πως απο κάτω υπάρχουν χώμα και νερό. Η φύση δεν είναι τσιμέντο, ειναι μια δική μας κατασκευή για να διευκολυνθεί η ζωή μας. Αν δεν το φροντίσεις και δεν το επισκευάζεις συχνά, πιο αυτονόητο είναι να σε καταπιεί η λάσπη παρα να ζήσεις πάνω στην σιγουριά του.
Δεν ξέρω αν είμαστε αν είμαστε γενιές που αξίζουμε κάτι καλύτερο. Δεν νομίζω όμως - για παράδειγμα - πως τα μεγάλα μυαλά της τέχνης, της πολιτικής και του στοχασμού δεν εχουν ενεστώτα παρα μόνο αόριστο. Αλλα ακόμα και έτσι να είναι η ευθύνη μας δεν είναι μικρότερη. Αν δεν καταφέρουμε να πολλαπασιάσουμε οτι μας κληροδοτήθηκε, τουλάχιστον να μην το διαιρέσουμε.
Ένας απο τους πλέον ύπουλος εχθρούς μας είναι η συνήθεια. Καταλαβαινω βέβαια πως την έχουμε ανάγκη, γιατί η κανονικότητα μας παρέχει μια αίσθηση ασφάλειάς που την χρειαζόμαστε όλοι, δεν γίνεται να ζεις όλη την ζωή σου με το πόδι στο συμπλέκτη, χρειάζεσαι και υο αυτόματο. Οταν όμως οι ρωγμές στην κανονικότατα σε παραλύουν -έστω πρόσκαιρα- και γίνεσαι ακυβέρνητω καράβι χωρίς πυξίδα, είσαι καταδικασμένος να δείς τον κόσμο σου να βουλιάζει.
Οτιδήποτε κατακτήθηκε με κόπο χρειάζεται πολλαπλάσο κόπο για να διατηρηθεί. Μας ξεβολεύει κάπως αυτό, δεν είμαστε μαθημένοι για τέτοια, είμαστε μεγαλωμένοι μέσα στην ασφάλεια που μας παρείχε η μεγαλύτερη- χρονικά - ειρηνική περίοδος που έχει ζήσει αυτη η χώρα και δεν χρειάζεται να νιώθουμε ένοχοι γι αυτό. Δεν φταίμε ακριβως που είμαστε μαλθακοί.. Ενα παιδί που παίζει σε μια παιδικη χαρά δεν γνωρίζει πως σε μια άλλη χωρα κάποια αλλα παιδια βομβαρδίζονται, απλα τώρα δεν είμαστε ακομα παιδια.
Ειναι ευθύνη μας να γνωρίζουμε πως η δικιά μας συνοικιακή παιδική χαρα επ' ουδενί δεν έχει γλιτώσει οριστικά απο τις βόμβες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Όλα τα σχόλια αποτελούν προσωπικές απόψεις των συμμετεχόντων, και με κανέναν τρόπο δεν εκφράζουν την προσωπικη μου άποψη.Σε κάθε περίπτωση όμως διατηρω το δικαίωμα να μη δημοσιεύονται σχόλια τα οποία είναι υβριστικού ή συκοφαντικού περιεχομένου. Ανώνυμα σχόλια απορρίπτονται.